In de gordel van smaragd
Welkom op mijn boeken-homepage!
Mijn naam is George Pantow. Ik stamm uit Indonesie en behoor tot het volk der Manadonesen, dat tot de weinige christelijke stammen van Indonesie telt.
1954 ben ik naar Duitsland gekomen om vliegtuigbouw te studeren. Hier heb ik een Duitse getrouwd en wij kregen drie zonen.
Nadat mijn Indonesische staatsburgerschap na een politieke zuiveringsactie door de Indonesische regering werd afgenomen had ik bij de Duitse overheid een verzoek ingediend om het Duitse staatsburgerschap te verkrijgen, wat mij dan ook verleend werd.
Omdat mijn vrouw reeds onderwijzeres was, wisselde ik het studievak en studeerde voor Diplom-Gewerbelehrer. Vervolgens bezochte ik het Studienseminar (Opleiding tot hogere ambtenaar) als Studienreferendar en slaagde bij het examen voor Studienassessor voor het middelbare onderwijs aan berooepsscholen.
Ten laatste was ik leraar aan een beroepsschool voor gehoor- en spraakgehandicapte leerlingen bij het Berufsbildungswerk van de Paulinenpflege in Winnenden.
Op 1 august 1997 ging ik met 65 jaar in pensioen.
Nog tijdens ik in schooldienst was, was ik begonnen boeken te schrijven. Gepubliceerd zijn tot dato negen boeken. Verdere zijn in voorbereiding.
Duits inplaats van Indonesisch
Na de onafhankelijkheid van Indonesie had ik plotzeling een ernstig taalprobleem. Ich mocht de taal, die ik van kindsbeen af gesproken had, niet meer spreken. Tenminste niet officieel. En dat was Nederlands.
Voor de oorlog ging ik op een Nederlandse school en na de oorlog weer. Maar dan werd ook op school 1953 de voertaal van Nederlands op Indonesisch overgeschakeld. Op mijn eindexamen hogere school mocht ik ter uitzondering de antwoorden nog in het Nederlands tussen haakjes zetten. Maar dan was het afgelopen met Nederlands.
Uit angst voor straf of wraak omdat mijn vader soldaat bij het KNIL was, ging ik tijdens de Japanse bezetting niet op die Japans-Indonesische school, waar je nevens Indonesisch ook Japans leerde. In deze tijd verleerde ik het lezen en schrijven volledig. (Mijn vader was in dien tijd in Japanse krijgsgevangenschap) Na de oorlog moest ik het lezen en schrijven opnieuw leren.
Na mijn eindexamen zat ik thuis te zitten en had geen toekomst. Want zonder Indonesisch kreeg je geen hoger werk. Met het beetje Indonesisch dat ik beheersde was het mij gelukt een studiebeurs bij het ministerie van onderwijs te krijgen voor een studie in Duitsland.
Dat was mijn redding. Daar Duits en Nederlands verwandte talen zijn, kon ik met behulp van enige Deutse grammatica boeken na één jaar perfect Duits.
In elk geval was ik overgelukkig in het Duits een taal gevonden te hebben en daarover te vervoegen waarin ik mijn gedachten naar believen kon uitdrukken. Zo schreef ik als leraar vlijtig uitvoerige manuscripten voor mijn gehoorgehandicapte leerlingen.
Een beslissende ervaring was voor mij toen ik op mijn verjaardag van mijn zoon Ulrich een zelfgemaakte dagboek als cadeau kreeg met de opdracht (in het Duits): "Voor mijn vader die niet weet dat hij zo goed kan vertellen!" Ik was zo ontroerd dat ik besloot zelf boeken te schrijven. De eerste twee boeken heten: "Im Gürtel aus Smaragd, Anak Kompeni" en "Im Gürtel aus Smaragd II, Niemandskind".
Kort daarna volgden de Nederlandse vertalingen: "De dode tjèlèng" en "Hollandse hond".
Nauwkeurig bekeken, gaat het hier om tragische gebeurtenissen vóór en na de Tweede Wereldoorlog, maar humoristisch geschreven en vol met komische situaties.
_______________________________________________________________________________
"De dode tjèlèng"
(Avonturen van een anak kompeni tijdens de Japanse bezetting)
Avonturen van de zoon van een KNIL-soldaat worden hier op een deels vermakelijke deels aangrijpelijke wijze verteld.
Een Manadonese jongen verbeelde zich vóór de oorlog, toen negen jaar oud, een Hollandse jongen te zijn. Tijdens de Japanse bezetting kreeg hij tot zijn verwondering te horen dat hij Indonesier was. Maar tenslotte ontdekte hij dat hij eigenlijk een doodgewone Indo was.
Komische en gevaarlijke situaties en kwajongensstreken wisselen elkaar af. Vertellingen over merkwaardige belevenissen met krokodillen, slangen, haaien en in het bijzonder met apen kruiden het geheel.
Gedeeltelijke publicatie vooraf van "De dode tjèlèng":
"... De wasvrouw kwam binnen en sloop in gebukte houding, "Ma'af" murmelend, blootsvoets langs hem om verse was in de was- en kleerkast in de slaapkamer van onze ouders te leggen. Langzaam en eerbiedig zoals het de gwoonte was van de bedienden opende ze de slaapkamerdeur. Toen ze naar de kast toe wilde gaan, zag zij, midden op het witte beddelaken, ineengekronkeld, een anderhalf meter lange slang, een giftige kettingadder, een dutje doen. Vermoedelijk was de adder van de zware jacht in de hitte van de dag moe geworden en had in het bed van onze ouders een zacht nestje gevonden. De anders zo schuwe en trage wasvrouw leefde plotseling op. Ze wierp de was op de grond en rende gillend en schreeuwend, zich volledig vergetend, langs onze vader de kamer uit.
"Oelar! Oelar!", riep zij.
Van schrik morste onze pappie zijn thee op zijn sneeuwwitte broek en verslikte zich in zijn pisang goreng. Maar als een ervaren soldaat voelde hij zich uitgedaagd, sprong op en wilde zijn sabel halen. Maar deze hing aan de kast in de slaapkamer. Om er bij te komen, moest hij de slang passeren. Dat was natuurlijk te riskant. Hij rende het huis uit om door de tweede deur, van de tuin uit, in de slaapkamer te komen. Van daar sloop hij voorzichtig naar de kast en trok de sabel uit schede. Intussen had de slang het gevaar waarin zij zich bevond, bespeurd. Zij richtte zich op en stond oog in oog met onze vader. Maar dan besloot ze te vluchten. Mijn vader haalde uit en ... trof het kussen! Het kussen barste uiteen en de kapok vloog hem om de oren. De slang vluchtte met opgeheven kop kronkelend de corridor in. Mijn vader rende haar na en sloeg met de sabel naar haar, maar trof alleen de vloertegels, zodat de vonken eraf vlogen. De slang vluchtte verder de veranda in. En hier struikelde onze pappie over één van onze schoenen zodat hij eerst tegen een rotanstoel en dan tegen een rotantafel botste. De tafel sloeg hem de sabel uit de hand. Deze zijlde roterend door de lucht, onthoofde enkele cactussen die op de balustrade stonden en boorde zich buiten uiteindelijk in de weke stam van een pisangboom waarin hij bleef steken ..."
 | Auteur: George Pantow
|
______________________________________________________________________________
"Hollandse hond"
(Miskend, verlaten, niemandskind)
Ondanks zijn overwegend Nederlands-Christelijke opvoeding wordt Harry Moningka na de oorlog miskend en hulpeloos in steek gelaten door zijn Hollandse padvinderhopman, zijn Hollandse pastoor en de Nederlandse gemeenschap. Door den Soendanezen als Hollandse hond gescholden, door de Hollanders als nationalist beschouwd, door de Manadonese volksgenoten als orang Djawa genoemd en last not least door zijn ouders niet begrepen, verliest hij geleidelijk zijn identiteit. Hij wordt tot niemandskind. Zijn vader, zojuist door de Amerikanen bevrijd en nauwelijks opgeknapt na de onmenselijke ontberingen tijdens de Japanse krijgsgevangenschap, moet onmiddelijk weer ten strijde trekken, nu tegen een nieuwe vijand, de Republik Indonesia. Niettemin is dit verhaal van begin tot eind doortrokken van een vrolijke, humoristische, en ook ironische stemming zonder dat de tragische achtergrond wordt verwaarloosd.
Gedeeltelijke publicatie vooraf van "Hollandse hond":
"... "Maar ik ben een fatsoenlijke vrouw, en mijn man ben ik steeds trouw gebleven! Dat is werkelijk waar!"
En juist op dit ogenblik deed een tjitjak luid en duidelijk "tjik-tjik-tjik" horen.
"Hebben jullie dat gehoord? De tjitjak heeft mij gelijk gegeven! Dat ist het beste bewijs!"
Een bruisende schaterlach was het antwoord. Want het was een publiek geheim dat dat niet klopte. Werd niet haar jongste kind geboren toen haar man al drie jaar in het interneringskamp zat? Maar ze beweerde met een trouwhartig gezicht dat ze vanzelf zwanger geworden was. Ze wist ook niet hoe dat kwam. Misschien was iemand, terwijl zij sliep, haar huis binnengeslopen en had zich, door haar schoonheid overweldigd, aan haar vergrepen en zij had niets ervan gemerkt. Tenslotte was ze een begerenswaardige vrouw! Het was zeker niet het eerste maal dat iemand bijvoorbeeld ongemerkt een slaapmiddel in zijn thee gekregen had. Als vrouw die zo door de mannen begeerd wordt, heb je in het leven, weet God, niet gemakkelijk. Zo kletterden haar woorden verder.
En de anderen wierpen ook hun duit in het zakje. Of het misschien de aartsengel Gabriel geweest was die haar bezocht had? Zoiets zou ook al voorgekomen zijn! Voor hem zou dat zeker geen groot probleem geweest zijn, want hij kon met zijn astraal lijf met gemak door de muren heen wandelen.
Toen ze weer op dreef was en bij gelegenheid aan haar bloes frutselde, om nog meer van haar warrelende schoonheid prijs te geven, maakte een tjitjak aan het plafond direct boven haar hoofd een gewaagde sprong om een muskiet, die juist voor zijn neus geland was, met zijn klevende tong te vangen. De tjitjak had de sprong fout berekend en viel omlaag, vol op haar naakte boezem. Een vreselijk gegil verscheurde de stilte van de nacht. De tjitjak kon zich nog snel in veiligheid brengen en aan de gekalkte kamermuur met rasse bewegingen omhoog klautern, maar zijn koude staart spartelde levendig als een kleine witte aal tussen de twee heuvels. De vrouw sprong schreeuwend op en voerde een bliksem-striptease uit ..."
 | Auteur: George Pantow |
_______________________________________________________________________________
**********************************************************************************************************************